STSJ Galicia 275/2022, 8 de Julio de 2022
| Jurisdicción | España |
| Fecha | 08 Julio 2022 |
| Número de resolución | 275/2022 |
T.S.X.GALICIA CON/AD SEC.3
A CORUÑA
SENTENCIA: 00275/2022
PONENTE: D. LUIS VILLARES NAVEIRA
RECURSO: RECURSO DE APELACION 7036/2022
APELANTE: HOTEL OBRADOIRO S.A.
Procurador: MARIA BEGOÑA CAAMAÑO CASTIÑEIRA
Letrado: JAVIER CURROS NEIRA
APELADO: COMUNIDAD DE PROPIETARIOS DEL EDIFICIO Nº NUM000 DE LA CALLE000, COMUNIDAD DE PROPIETARIOS DEL EDIFICIO Nº NUM001 Y NUM002 DE CALLE000 Y Nº NUM003 DE DIRECCION000 ; CONCELLO DE SANTIAGO DE COMPOSTELA (A CORUÑA)
A Sección 003 da Sala do Contencioso-Administrativo do Tribunal Superior de Xustiza de Galicia pronunciou a
SENTENZA
Presidente:
Francisco Javier Cambón García
Maxistrados :
Juan Carlos Fernández López
Luís Villares Naveira (Relator)
A Coruña, 8 de xullo de 2022
ANTECEDENTES DE FEITO
Único-. Resolución xudicial impugnada. Posicións das partes.
A parte apelante presenta un recurso ante a Sala, que é aquendado a esta Sección, sendo designado Maxistrado Relator Luís Villares Naveira.
É obxecto de impugnación a Sentenza nº 394/2021, ditada polo Xulgado do Contencioso-Administrativo nº 2 de Santiago de Compostela, que acolle o recurso presentado contra a resolución ditada polo Concello de Santiago de Compostela de 23/1/2019, polo que se acolle o recurso de reposición presentado contra a decisión de 16/4/2018 e se autoriza o aforo de 711 persoas para a Sala de Festas "La Facultad".
Os argumentos en que a parte apelante fundamenta a súa pretensión son os seguintes:
-
A Sala de festas para a que se autorizou a ampliación de aforo dispón dunha licenza de de 1980, e foi outorgada consonte cunha normativa que non esixía determinadas características que actual si fai, como escenario ou camerinos, e por iso nunca dispuxo deles. A ordenanza de zonas saturadas só permite a ampliación de aforo se iso non supón a realización de obras que supoñan o aumento da superficie e se cumpra o previsto na instrución municipal relativo a características do edificio, e os antecedentes urbanísticos (título habilitante). A normativa permite a ampliación de aforo cando non se impliquen obras de aumento de superficie e cumpran a normativa de incendios, e foi o que se fixo.
-
En relación á ocupación segundo o Código técnico de edificación e o aforo admisible, este ha de calcularse en base á situación real do local e non da teórica dunha sala de festas licenciada e cos condicionantes do actual catálogo de actividades, porque a licenza é de 1980. Con esa licenza non cabe esixir nin escenario nin camerinos e roupeiro e para a ampliación non cabe esixir as condicións actuais das salas de festas. Debe examinarse a autorización coas características e condicionantes de 1980. Que actualmente o Catálogo de actividades vixente conteña un epígrafe destinado a Salas de festa non significa que esta definición se corresponda coa actividade que en 1980 tiña a consideración de Sala de festas. En consecuencia, o límite máximo do aforo vén determinado polo cálculo teórico de ocupación tendo en conta a normativa de seguridade contra incendios, abondando un simple cálculo aritmético.
-
Existe inconcreción na fixación dos feitos e a fundamentación de dereito da demanda, pois o demandante ten obriga non só de citar a normativa supostamente vulnerada senón tamén o precepto concreto e a argumentación posta en relación.
A parte apelada Comunidade de Propietarios dos Edificios nº NUM001, NUM002 e NUM000 da rúa CALLE000 e da CP do Edificio nº NUM003 da rúa DIRECCION000, oponse ás pretensións impugnatorias polos seguintes motivos:
-
introdúcese un argumento ex novo na apelación, relativo a que como a licenza para o local foi outorgada en 1980, só a normativa daquela vixente é de aplicación para coñecer da ampliación do aforo. Igualmente constitúe un argumento impugnatorio novo o de que á data de outorgamento da licenza non era preciso que a Sala de festas contase con determinadas dotacións como camerinos ou escenario. Non foi alegado nin probado que o local carecese de escenario, roupeiro e camerinos en 1980 nin que a tal data non fose preceptivo contar cos devanditos elementos. Ata agora a demandante e o concello se esmeraron en tratar de xustificar que si existían; pero é que incluso o informe elaborado de parte por Carrillo Pena reflicte a existencia de elementos que en realidade non existiron nunca. Por outra banda, tanto este arquitecto como a técnica municipal recoñecen non teren visitado nunca o local. Son os informes dos apelados ( Vicente e Jose Luis ) os que demostran o estado real do local, onde se dá conta de que nunca contou cos devanditos elementos.
-
Na contestación á demanda deféndense posicións contrarias ás mantidas no escrito de apelación. Así tras estar a discoteca pechada por orde administrativa reábrese en 2016 cunha comunicación previa que necesariamente ha de adaptarse á normativa dese tempo e non de 1980, ao igual que as reformas que foron realizadas en 2013. Tamén refire a aplicabilidade do código técnico de 2006.
-
a inaplicabilidade da normativa posterior a 1980 é un argumento novo que merece o rexeitamento de plano. Pola contra, a sentenza de instancia deixa claros os motivos da revogación, xa que nin se acreditou o cumprimento dos requisitos, nin o local foi obxecto de inspección, nin é posible acordar todo o anterior sen modificación de licenza, que é imposible dados os termos en que se refire a ordenanza de zona saturada.
-
Debe poñerse de manifesto que a administración aquietouse co fallo da sentenza.
FUNDAMENTOS DE DEREITO
Sobre a inconcreción na fixación dos feitos e a fundamentación de dereito da demanda. Falta de crítica á sentenza apelada.
A apelante formula como último motivo de apelación unha inconcreción na fixación dos feitos e a fundamentación de dereito da demanda.
Dende logo, á vista do escrito de apelación, unha vez confrontado coa resolución recorrida, pode comprobarse que non hai nin unha soa referencia nin á sentenza apelada, nin aos seus argumentos. En consecuencia, non se contén crítica ningunha á resolución xudicial no escrito de apelación.
Neste estado de cousas, procedería sen máis o rexeitamento da apelación formulada, pois a función dos recursos contra resolucións xudiciais non é expresar simplemente a desconformidade coa decisión xurisdicional, senón combatela razoadamente nas alegacións do escrito, como obriga o art. 85.1. LXCA, polo que estas deben gardar coherencia coa argumentación ofrecida polo órgano a quo, da que se debe apartar
mediante a correspondente crítica que permita ao Tribunal facer un xuízo de adecuación fáctica ou xurídica na apelación ao decidido en sentenza conforme cuns feitos que se reputen realmente existentes, a valoración da proba realizada ou dun marco normativo dado.
Existe...
Para continuar leyendo
Solicita tu prueba