STSJ Galicia 115/2020, 27 de Febrero de 2020
| Jurisdicción | España |
| Fecha | 27 Febrero 2020 |
| Número de resolución | 115/2020 |
T.S.X.GALICIA CON/AD SEC.4
A CORUÑA
SENTENCIA: 00115/2020
-Equipo/usuario: IL
Modelo: N11600
PLAZA GALICIA S/N
Correo electrónico: sala4.contenciosoadministrativo.tsxg@xustiza.gal
N.I.G: 15030 33 3 2019 0000387
Procedimiento: PO PROCEDIMIENTO ORDINARIO 0015192 /2019 /
Sobre: ADMINISTRACION TRIBUTARIA Y FINANCIERA
De D./ña. Montserrat
ABOGADO DAVID VEIGA SOTELO
PROCURADOR D./Dª. MARIA FARA AGUIAR BOUDIN
Contra D./Dª. TRIBUNAL ECONOMICO-ADMINISTRATIVO REGIONAL DE GALICIA
ABOGADO ABOGADO DEL ESTADO
PROCURADOR D./Dª.
NO NOME DE EL-REI
A Sección 004 da Sala do Contencioso-Administrativo do Tribunal Superior de Xustiza de Galicia pronunciou a
SENTENZA
Ilmos./as. Sres./as. D./Dª
MARIA DOLORES RIVERA FRADE PDTA.
JUAN SELLES FERREIROFERNANDO FERNANDEZ LEICEAGA
MARIA DEL CARMEN NÚÑEZ FIAÑO
A CORUÑA, vinte e sete de dous mil vinte.
No recurso contencioso-administrativo que, co número 15192/2019, presentado por Dª Montserrat, representado polo procurador Sra. Aguiar Boudin, dirixido polo letrado Dº Veiga Sotelo, contra o acordo de 29.11.2018 do TEAR. É parte a Administración demandada o TEAR/CATASTRO, representado polo advogado do Estado.
É relator o Ilmo. Sr. D. FERNANDO FERNANDEZ LEICEAGA.
DE FEITO
Admitiuse a trámite o recurso, e practicáronse as dilixencias oportunas, presentado o recorrente a súa demanda, na que solicitou que se acollera integramente o recurso.
Conferido traslado á parte demandada, solicitouse a desestimación do recurso, de conformidade cos feitos e fundamentos de dereito consignados na contestación da demanda.
Recibíndose o asunto a proba e declarado concluso o debate escrito, quedaron as actuacións sobre a mesa para resolver.
Na sustanciación do recurso observáronse as prescricións legais, sendo a súa contía indeterminada.
O acto que se recorre é o acordo de 29.11.2018 do TEAR que rexeita a reclamación económico administrativa contra o acordo da xerencia do Catastro: valor catastral do inmoble NUM000.
A recorrente alegara: falta de motivación, erro na superficie e na liña de delimitación do solo urbano, na superficie construida e que resultaban de aplicación varios coeficientes.
O TEAR rexeitou a súa pretensión.
A recorrente alega: a) erro do catastro na determinación da liña de delimitación do solo urbano/rústico, b) falta de motivación da valoración.
O letrado do Estado opón: a) falta de lexitimación activa, b) a ponencia de valores non foi obxecto de impugnación e ó tratarse dun acto administrativo non procede a súa impugnación indireta.
Verbo da causa de non admisión; o non uso, pola recorrente, do seu segundo nome, na reclamación administrativa e noutros documentos, non é motivo para dubidar de que falarmos da mesma persoa o coincidilo DNI e o enderezo, polo que é evidente que non estarmos ante persoas diferentes e, en consecuencia, a súa lexitimación debémola confirmar.
Dado que o letrado do Estado fundamenta toda a súa oposición, na natureza da ponencia de valores, e na imposibilidade da súa impugnación indirecta, debemos dicir ó respecto.
A resolución de 14.09.2017 do TEAC fai un resumo da historia da posibilidade de impugnar indirectamente as ponencias de valores; así recolle: Como se expuxo, expón a interesada no seu recurso non só a impugnación da valoración individualizada dos inmobles referenciados senón, tamén, a do propio relatorio de valores aprobada para ... da que trae causa. Respecto diso cabe aclarar, con carácter previo, que este Tribunal Central a partir da súa resolución do 21 de decembro de 1988 , seguindo a consolidada xurisprudencia do Tribunal Supremo na materia, viña admitindo reiteradamente que os interesados que non impugnasen en prazo o relatorio de valores, habendo por iso devido firme, podían posteriormente discutir os extremos contidos na mesma con ocasión da súa aplicación singular aos bens de que son titulares e a consecuente determinación do seu valor catastral. Para iso, invocábase o artigo 39, apartados 2 e 4, da Lei do 27 de decembro de 1956 ( RCL 1956, 1890) reguladora da Xurisdición contencioso-administrativa; norma que regulaba en termos practicamente idénticos aos do artigo 26 da Lei 29/1998, do 13 de xullo ( RCL 1998, 1741) , a chamada impugnación indirecta. Con todo, con motivo do recurso de casación núm. 5190/2011 interposto pola Administración Xeral do Estado, contra a sentenza ditada o 17 de maio de 2011 ( JUR 2011, 327294) , pola Sección Terceira da Sala do contencioso-administrativo do Tribunal Superior de Xustiza da Comunidade Valenciana, o Tribunal Supremo ditou sentenza do 11 de xullo de 2013 ( RJ 2013, 5504) na que, tras afirmar que "a Sala de instancia altera a natureza xurídica do Relatorio de Valores, considerándoa disposición de carácter xeral", conclúe que non cabe a aplicación do disposto no artigo 27.2 da Lei 29/1998, do 13 de xullo , reguladora da Xurisdición Contencioso-administrativa, conforme ao cal "Cando o Xuíz ou Tribunal competente para coñecer dun recurso contra un acto fundado na invalidez dunha disposición xeral for tamén para coñecer do recurso directo contra esta, a sentenza declarará a validez ou nulidade da disposición xeral" . Ante esta nova situación, este Tribunal Central na súa resolución do 12 de xuño de 2014 ( R. G. 4122/2011), "teniendo en cuenta que da sentenza do Tribunal Supremo invocada dedúcese que non cabe a aplicación analóxica do disposto na citada Lei 29/1998 ", realizou un cambio de criterio procedéndose a "inadmitir o recurso indirecto exposto contra o relatorio de valores debido a que é un acto administrativo de aplicación da normativa catastral que, neste caso, gañou firmeza unha vez concluído o prazo legalmente establecido para a interposición do recurso pertinente" . Non obstante o anterior, como sinala a Audiencia Nacional na súa recente sentenza do 17 de abril de 2017 ( JUR 2017, 102960) , recurso núm. 390/2015 , "en outubro do ano 2015 prodúcese un cambio nesta xurisprudencia e a nova orientación é sistematizada pola Sentenza do Tribunal Supremo do 25 de abril de 2016 ( RJ 2016, 2411) , recurso número 896/16 [sic], cuxos fundamento xurídico sexto reproducimos: "A xurisprudencia desta Sala sobre a cuestión suscitada pode resumirse nos seguintes termos: 1º) Conforme á Lei do Catastro Inmobiliario, a determinación do valor catastral de cada ben inmoble iníciase coa aprobación do Relatorio de Valores. Aprobación de Relatorio de Valores e asignación individualizada do valor catastral a cada inmoble, son actos que, estreitamente relacionados, posúen sustantividad propia, polo que o procedente é, en principio, que os reparos que se teñan contra o Relatorio de Valores fáganse respecto de devandito acto. 2º) Con todo, cando se individualiza cada valor catastral, e notifícase este, é cando o interesado pode valorar os posibles defectos ou vicios do Relatorio de Valores que non se manifestan máis que cando a mesma proxéctase sobre o ben inmoble particular, polo que non existe inconveniente xurídico algún que ao fío da fixación e notificación do valor catastral esténdase a impugnación a aqueles aspectos do Relatorio de Valores defectuosos en canto teñen incidencia na determinación individualizada do valor catastral . 3º) O Relatorio de Valores goza de presunción de certeza, polo que corresponde á parte recorrente desvirtuar a mesma asumindo a carga da proba para levar ao convencemento do órgano xurisdicional que se produciu unha incorrecta determinación do valor de mercado. Así o declaramos, entre outras, nas recentes sentenzas do 5 de outubro de 2015 ( cas. 3469/2013 ( RJ 2015 , 4563) ), 7 de outubro de 2015 ( cas. 1887/2013 ( RJ 2015 , 4850) ) e 20 de outubro de 2015 ( rec. de cas. 1352/2013 ( RJ 2015, 5121) )". Á vista deste cambio de criterio, esta Sala, á súa vez, procede a modificar a súa posición con abandono da doutrina da Sentenza do Tribunal Supremo do 21 de outubro de 2013 citada (por todas) , para aliñarse cos postulados expresados na doutrina vixente do Tribunal Supremo, que acaba de expoñerse". Visto o actual cariz da ordenación, este Tribunal Central procede novamente, como non podía ser doutra maneira, a realizar un cambio de criterio respecto ao mantido desde a citada sentenza do Tribunal Supremo do 11 de xullo de 2013 ( RJ 2013, 5504) para adecuarse á liña jurisprudencial sinalada. Así, admítese, como orixinariamente viña facendo, a impugnación indirecta dos relatorios de valores no momento de concretarse a asignación individual de valores, aínda que...
Para continuar leyendo
Solicita tu prueba