STSJ Galicia 161/2008, 6 de Marzo de 2008
Ponente | FERNANDO FERNANDEZ LEICEAGA |
ECLI | ES:TSJGAL:2008:7241 |
Número de Recurso | 4146/2005 |
Número de Resolución | 161/2008 |
Fecha de Resolución | 6 de Marzo de 2008 |
Emisor | Sala de lo Contencioso |
T.S.J.GALICIA CON/AD SEC.2
A CORUÑA
SENTENCIA: 00161/2008
Procedimiento ordinario nº 4146/2005
NO NOME DE EL-REI
A Sección Segunda da Sala do Contencioso administrativo do Tribunal Superior de
Xustiza de Galicia pronunciou a seguinte
SENTENZA
ILMOS. SRS.
D. JOSE ANTONIO MENDEZ BARRERA- PTE
D. JOSE MARIA ARROJO MARTINEZ
D. FERNANDO FERNANDEZ LEICEAGA.
A Coruña, seis de marzo de 2008.
O recurso contencioso administrativo núm. 4146/2005 pendente de resolución nesta Sala, presentado por D. Carlos Alberto E OUTROS, representado polo procurador Sr. Tejelo Núñez e asistido do letrado Sr. Fonteboa Vila, contra o
acordo de 05.10.2004 da Tesourería Xeral da Seguridade Social. É parte demandada a TESOURERÍA XERAL DA
SEGURIDADE SOCIAL, representada e asistida polo letrado dos seus servizos xurídicos .
A contía do recurso é indeterminada .
ANTECEDENTES DE FEITO
Admitiuse a trámite o recurso, e practicáronse as dilixencias oportunas, presentado o recorrente a súa demanda, na que solicitou que se acollera integramente o recurso.
Déuselle traslado á parte demandada e a Administración opúxose á súa pretensión. TERCEIRO.- Trala proba e mailo trámite de conclusións o proceso quedou rematado para sentenza.
Os trámites e mailas formalidades legais cumpríronse.
É ponente o maxistrado D. FERNANDO FERNANDEZ LEICEAGA.
FUNDAMENTOS XURÍDICOS
O acto que se recorre é o acordo de 05.10.2004 da TXSS que NON ADMITE o recurso de revisión contra a resolución de 03.11.2003.
O acordo de 03.11.2003 rexeitaba a reclamación previa á tercería de mellor dereito dos créditos laborais dos recorrentes sobre os bens da mercantil Grupo de Empresas Álvarez SA. Os recorrentes non impugnaron esta resolución ante a xurisdicción civil.
Basean a pretensión de revisión na sentenza de 29.06.2004 do Xulgado de 1ª instancia de Pontevedra que acolleu a terceria de mellor dereito presentada por outros traballadores, considerando que estamos no suposto do artigo 118.1.2 Lei 30/92 : cando aparezan documentos de valor esencial para a resolución do asunto que sexan posteriores, evidenciando o erro da resolución recorrida.
Debemos comparti-lo criterio da TXSS de que unha sentenza posterior seguida entre partes distintas non pode fundamentar un recurso de revisión.
Así o conclúe a STS de 28.05.2001 ( RJ 2001/5768 ): Lo ocurrido en este caso es que la entidad recurrente no impugnó oportunamente la resolución administrativa que limitaba el número de cartones a jugar, por lo que dicho acto devino consentido y firme, pretendiendo después, al conocer las sentencias anulatorias de otras resoluciones que impusieron tal limitación, impugnar aquella decisión firme a través del cauce de un recurso extraordinario de revisión, que no es una vía para enmendar infracciones jurídicas sino errores de hecho.
La resolución administrativa, que se hubiera apartado de lo resuelto en sede jurisdiccional para otros supuestos idénticos, habrá podido incurrir en las mismas infracciones jurídicas determinantes de la declaración de no ser conformes a derecho los otros actos impugnados en sede jurisdiccional, sin que por ello se esté ante un error de hecho, que pueda ser corregido a través del recurso extraordinario de revisión contemplado en los artículos 108, 118 y 119 de la mencionada Ley 30/1992, modificada por Ley 4/1999, sin perjuicio de que el interesado, si se tratase de actos nulos de pleno derecho ( artículo 62.1 de la misma Ley ), pueda instar de la Administración tal nulidad al no haberse recurrido en plazo, como establece el artículo 102.1 de la repetida Ley 30/1992, modificada por Ley 4/1999, y frente a la decisión que adopte la Administración, o a su silencio, quepa acudir a la vía jurisdiccional.
Insiste la recurrente en que se ha incumplido por la Administración una sentencia firme, que ha declarado nulos de pleno derecho otros actos de la Administración que limitaron el número de cartones a jugar en cada partida con los equipos homologados, y se afirma también por aquélla que la Sala de instancia, al no dar eficacia a lo resuelto en dicha sentencia firme, vulnera la jurisprudencia definidora del error de hecho, que legitima la interposición de un recurso...
Para continuar leyendo
Solicita tu prueba