AAP Pontevedra 71/2018, 29 de Enero de 2018

PonenteJOSE JUAN RAMON BARREIRO PRADO
ECLIES:APPO:2018:114A
Número de Recurso7/2018
ProcedimientoPenal. Apelación procedimiento abreviado
Número de Resolución71/2018
Fecha de Resolución29 de Enero de 2018
EmisorAudiencia Provincial - Pontevedra, Sección 2ª

AUD.PROVINCIAL SECCION N. 2

PONTEVEDRA

AUTO: 00071/2018

AUD.PROVINCIAL SECCION N. 2 de PONTEVEDRA

Domicilio: ROSALIA DE CASTRO NÚM. 5

Telf: 986.80.51.19 Fax: 986.80.51.14

Equipo/usuario: MM

Modelo: 662000

N.I.G.: 36024 41 2 2017 0000211

ROLLO: RT APELACION AUTOS 0000007 /2018 I

Juzgado procedencia: XDO.1A.INST.E INSTRUCIÓN N.1 de LALIN

Procedimiento de origen: DILIGENCIAS PREVIAS PROC. ABREVIADO 0000074 /2017

RECURRENTE: Alfonso, María

Procurador/a: LUIS EDELMIRO LALIN GONZALEZ

Abogado/a: MANUELA SOBRIDO BRETAL

RECURRIDO/A: Eliseo

Procurador/a: MANUEL NISTAL RIADIGOS

Abogado/a: JOSE JORGE BASTOS CASTRO

AUTO Nº 71

MAXISTRADOS/AS

Ilmo. Sr. don José Juan Ramón Barreiro Prado, presidente

Ilma. Sra. dona Rosa del Carmen Collazo Lugo

Ilma. Sra. dona Rosario Cimadevila Cea

Pontevedra, a vinte e nove de xaneiro de dous mil dezaoito.

FEITOS

Primeiro

Na causa arriba mencionada o Xulgado de 1ª Instancia e Instrución núm. 1 de Lalin ditou un auto con data do 9 de novembreo de 2017 no que acordou o sobresemento provisional da causa por non resultar

debidamente xustificada a perpetración dun delito que foi motivo á formación da causa ( arts. 641.1 e 779.1º.1ª da LACrim .

Segundo

Contra o dito auto a representación procesal de Alfonso, formulou recurso de apelación, e, admitido a trámite, remitíronse as actuacións a este Tribunal para a súa resolución.

Expón o parecer da Sala o maxistrado relator don José Juan Ramón Barreiro Prado.

FUNDAMENTOS DE DEREITO

Primeiro

Por un auto do 9 de novembro de 2017, a xuíza do Xulgado de Instrución número 1 de Lalín acordou, ao abeiro dos artigos 641.1 º e 779.1.1ª da Lei de axuizamento criminal, o sobresemento provisional e o conseguinte arquivo das dilixencias incoadas por mor dunha querela presentada por Alfonso e María contra Eliseo polos supostos delitos de inxurias graves e calumnias dos artigos 208 e 205, respectivamente, do Código penal . Contra a amentada resolución xudicial os querelantes presentaron un recurso de apelación directo perante esta alzada, ao cal se opuxo o querelado.

Segundo

Na resolución xudicial da instancia contra a que agora se apela alúdese a que na querela non se reflicten apelativos, palabras, frases insultantes ou lacerantes que puidesen constituír unha inxuria en si mesma e independentemente do contexto en que se proferiron, nin insultos necesarios para expresar a súa opinión ou xuízo de valor o querelado. E que, en realidade, do que se podería tratar sería dun posible delito de calumnia pola imputación dun delito con coñecemento da súa falsidade ou temerario desprezo da verdade.

A cerna do asunto podemos concretala do seguinte xeito. O 28 de decembro de 2016 o querelado, Eliseo, publicou no seu perfil público de Facebook o seguinte:

DÍA DOS SANTOS I NO CENTES (pásanme por privado este anónimo pidindo que o comparta): Alfonso e María foron os que facilitaron a información a grupos independentistas cando se falou de que había alerta terrorista en Lalín. Recordádelo? Agora ambos son egrexias figuras. Feliz Día dos Santos Inocentes!!!

Deseguido publicaba unha noticia dun xornal do 6 de decembro de 2014:

El alcalde de Lalín desvela que fue objetivo de ETA tras la visita de Carlos Manuel . Numerosa documentación sobre sus rutas habituales o la casa de sus padres, donde vivía entonces, fue encontrada en el registro del piso de la etarra. El alcalde de Lalín, Blas, figuró entre los posibles objetivos de la organización terrorista ETA en el 2001.

Días máis tarde, en contestación a outra persoa, preguntáballe a esta:

No caso de que alguén filtrase información a grupos independentistas conectados con ETA que che parecería??? Tamén os aplaudirías??? Ilústranos coa túa incoherencia político-ideolóxica habitual.

O 4 de xaneiro de 2017 o querelado publicou:

O post di o que di, nin máis nin menos. É un feito que estas dúas persoas estaban vinculadas a grupos independentistas galegos que colaboraban con eles. Polo tanto o afirmación que contén o post é certa. Así consta en diversas declaracións que asinan eles mesmos. A súa pertenza a colectivos nacionalistas que teñen no seu ideario "a loita pola liberación nacional" ou a "independencia nacional" e que eu considero radicais e extremistas tamén é un feito.

E, respecto dunha nota que publicou co título Terrorismo??? María e Alfonso son simples profesores???, na querela salientábase que naquela o querelado dicía que quede claro e que eles afronten a súa responsabilidade por xuntarse con grupos políticos en cuxo círculo dalgunha maneira xerminaron xentes nocivas para Galicia.

Terceiro

Dun xeito ben exhaustivo o ATS, Penal, Sección 1ª, do 28 de febreiro de 2012 (ROJ: ATS 2805/2012

- ECLI:ES:TS:2012:2805A) lembra a doutrina xurisprudencial relativa aos delitos de inxurias e calumnias -obxecto da querela que deu orixe ás presentes actuacións- cando entran en conflito a liberdade de expresión e información co dereito ao honor. Así:

[...] el TC en la sentencia 39/2005 de 28 de febrero, nos recuerda que si bien la legislación penal otorga una amplia protección a la buena fama y al honor de las personas y a la dignidad de las instituciones mediante la tipificación de los delitos de injuria y calumnia, este Tribunal ha declarado reiteradamente que el reconocimiento constitucional de las libertades de expresión y de información ha modificado profundamente la forma de afrontar el enjuiciamiento de los delitos contra el honor en aquellos supuestos en los que la conducta a considerar haya sido realizada en ejercicio de dichas libertades, pues la dimensión constitucional del conflicto hace insuficiente el criterio subjetivo del animus iniuriandi tradicionalmente utilizado por la jurisprudencia penal para el enjuiciamiento de este tipo de delitos que ahora, con arreglo a la doctrina de este Tribunal, no basta por sí solo para fundar una condena penal por un delito de injurias ( SSTC 104/1986, de 17 de julio ; 107/1988, de 25 de junio

; 105/1990, de 6 de junio ; 320/1994, de 28 de diciembre ; 42/1995, de 18 de marzo ; 19/1996, de 12 de febrero ; 232/1998, de 30 de diciembre ; 297/2000, de 11 de diciembre ; y 2001, de 15 de enero). Ello entraña la necesidad de que el enjuiciamiento se traslade a un distinto plano, en el que el Juez penal debe examinar, en aquellos casos en los que se haya alegado el ejercicio legítimo de las libertades del art. 20.1 a) y d) CE, si los hechos no han de encuadrarse, en rigor, dentro de ese alegado ejercicio de los derechos fundamentales protegidos en el citado precepto constitucional, ya que, de llegar a esa conclusión, la acción penal no podría prosperar puesto que las libertades del art. 20.1 a) y d) CE operarían como causas excluyentes de la antijuridicidad de esa conducta ( STC 104/1986, de 13 de agosto, reiterada en las SSTC 105/1990, de 6 de junio ; 85/1992, de 8 de junio ; 136/1994, de 9 de mayo ; 297/1994, de 14 de noviembre ; 320/1994, de 28 de diciembre ; 42/1995, de 18 de marzo ; 19/1996, de 12 de febrero ; 232/1998, de 30 de diciembre ). Es obvio que los hechos probados no pueden ser a un mismo tiempo valorados como actos de ejercicio de un derecho fundamental y como conductas constitutivas de un delito ( SSTC 2/2001, de 15 de enero ; 185/2003, de 27 de octubre ).

Tanto el Tribunal Constitucional como esta Sala han reiterado el valor preponderante de las libertades del art. 20 de la Constitución, así en la Sentencia ya citada 39/2005, de 28 de febrero, se declara que cuando las libertades de expresión e información operan como instrumentos de los derechos de participación política debe reconocérsele, si cabe, una mayor amplitud que cuando actúan en otros contextos, ya que el bien jurídico fundamental por ellas tutelado, que es también aquí el de la formación de la opinión pública libre, adquiere un relieve muy particular en esta circunstancia, haciéndoles «especialmente resistente(s), inmune(s) a las restricciones que es claro que en otro contexto habrían de operar. Igualmente se dice en esa STC que, en estos casos, quedan amparadas por las libertades de expresión e información no sólo críticas inofensivas o indiferentes, «sino otras que puedan molestar, inquietar o disgustar» ( STC 110/2000 ; en el mismo sentido, STC 85/1992, de 8 de junio, y SSTEDH, de 7 de diciembre de 1976, caso Handyside contra Reino Unido, y de 8 de julio de 1986 caso Lingens contra Austria ).

En esa misma línea, el propio Tribunal Constitucional,...

Para continuar leyendo

Solicita tu prueba

VLEX utiliza cookies de inicio de sesión para aportarte una mejor experiencia de navegación. Si haces click en 'Aceptar' o continúas navegando por esta web consideramos que aceptas nuestra política de cookies. ACEPTAR